မႈန္ၿပာၿပယ္လြင့္ အားမာန္ဝင့္

Uင္ပန္းမႈႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ေပါင္းစပ္ထားေသာ ကာလတစ္ခုကို ၿပပါဆိုပါက ကၽြန္ေတာ္တို႔၏
first yearတပ္ၿပင္ေလ့က်င့္ခန္း(Out door)ကာလကို လက္ညိဳးထိုးၿပရေပလိမ့္မည္..။ တပ္စိပ္တိုက္စစ္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားလုပ္ရ၍ ပင္ပန္းသည္ မွန္ေသာ္လည္း.. တစ္ႏွစ္ေနမွ ခုႏွစ္ရက္ေလာက္သာ စီနီမ်ားႏွင့္ ကင္းလြတ္ခြင့္ရေသာ ဤ Out door ကာလသည္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ first year မ်ားအတြက္ ေရႊထက္ပင္တန္ဖိုးရွိတာ အမွန္ပါ...။

    လူမနီးသူမနီး၊ရြာမ်ားႏွင့္မနီး ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ေဝးရာ ေတာထဲ ေရာက္ေနသည္ၿဖစ္၍
လည္း ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာလိုမနက္ငါးနာရီ အိပ္ယာထစရာမလို၊ ငါးနာရီခြဲ PT ဆင္းစရာမလို၊ အေဆာင္စစ္လုပ္စရာမလို....။သို႔ေသာ္ ပင္ပန္းမႈတြင္ကား.. ေက်ာင္းေတာ္မွာထက္
 ႏွစ္ဆမွ်ရွိသည္..။

လက္ေတြ႔စစ္ေၿမၿပင္ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား

ၿဖစ္သၿဖင့္လည္း ဗိုလ္ေလာင္းအားလံုးမွာ ဖံုေတြ ရႊံ႕ေတြ ဗရပြႏွင့္ ၿဖစ္သည္..။ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္ၾကပါသည္..။

ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ၿပဳတ္၊ထင္းရွာ ေရခပ္လုပ္ၾကရသည္ကို ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ၊ ေပ်ာ္ေနမိၾကသည္သာ....။

မခါမွ မလုပ္ဖူးပါပဲလ်က္ မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ လုပ္ၾကရသည္ကို ေပ်ာ္ေနၾကၿခင္းၿဖစ္ဟန္တူပါသည္..။

မနက္ခုႏွစ္နာရီကတည္းက ကိုယ္စီေလ့က်င့္ခဲ့ရေသာ တပ္စိတ္တိုက္စစ္ သင္ခန္းစာမ်ားသည္ ညေန ေလးနာရီ

ထိုးမွသာၿပီးဆံုးၿခင္းသို႔ ေရာက္ေလေတာ့သည္....။ ထိုအခါမွ စားေသာက္မႈဆိုင္ရာ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အလုပ္

မ်ားၾကေတာ့သည္..။

    "ၿမင့္သူဟိန္း... မင္းနဲ႔ ရဲရင့္ဝင္းက ထင္းသြားရွာလိုက္ပါလား.... ၿပည့္စံုဝင္းတို႔ကေတာ့ တဲမွာပဲ ထမင္းခ်က္

ထားလိုက္ၾကေပါ့... ငါနဲ႔ ဘိုဘိုေအာင္က ေရသြားခပ္ၾကမယ္... အဆင္ေၿပတယ္မလား..."

    တဲတစ္တဲတည္း ေနရသူမ်ားၿဖစ္သည့္အေလ်ာက္ စားေသာက္ဖို႔ကိစၥအတြက္ ကိုယ္စီတာဝန္ခြဲေနၾကၿခင္း

ၿဖစ္သည္...။

    "ရပါတယ္... ဒါနဲ႔ ဟင္းက ဘာခ်က္ရမွာ တုန္း... ခ်က္စရာရွိေတာ့ဘူး....."

    "အာ... မေန႔က CQ ေတြ ခြဲတမ္းေပးလိုက္တဲ့ ရိကၡာစို ၾကက္သား ရတယ္မလား.. အဲဒါခ်က္ေပါ့..." 

    "အဲဒီၾကက္က CQ ထြန္းလင္းေအာင္နဲ႔ငါနဲ႔ အေဝမတည့္လုၾကရင္းက ငါ့လက္ထဲ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းပဲၿပဳတ္ပါ

လာတာဟ.. ခ်က္ရင္ေလာက္မွာ.. မဟုတ္ဘူး.... "

    ကိုင္း..ေကာင္းေရာ...။ ခ်က္ၿပဳတ္ဖို႔တာဝန္က်သူ ၿပည့္စံုဝင္း၏ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လက္လန္သြားသည္..။

    "အဲဒါဆိုလည္း.... ရွိန္းပိုင္ခ်စ္တို႔ မေန႔က ထင္းရွာရင္းေတြ႔လို ခူးလာခဲ့တဲ့ သေဘၤာသီးနဲ႔ ေရာလိုက္ကြာ...."

    "ေအး..ေအး..ၿပီးေရာ... "

    သေဘၤာသီးႏွင့္ၾကက္သား ေရာၿပီးခ်က္တယ္လို႔ တခါမွ် မၾကားဖူး..၊စားလည္း မစားဖူး..၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔

အတြက္ကိစၥမရွိ..၊ ဟင္းတစ္ခြက္ၿဖစ္ဖို႔သာ အေရးၾကီးေပသည္..။ ပလတ္စတစ္ေရပံုးကိုဆြဲၿပီး ေရခပ္ရန္ထြက္လာ

ခဲ့သည့္... ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘိုဘိုေအာင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ေတာတိုးခ့ဲၾကေသာ္လည္း.. ေရဆို

လို႔ အရိပ္ေယာင္ပင္မၿမင္ရေသး...၊ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား၏ ေရကိစၥအဆင္ေၿပေစရန္ နည္းၿပဗိုလ္ၾကီးမ်ားက ရြာသားမ်ား

အကူအညီႏွင့္ ေရခပ္ရန္ေနရာေလးတစ္ခုကို ဝါးေရတံေလ်ာက္မ်ားၿဖင့္ အခိုင္အမာ ၿပဳလုပ္ေပးထားေသာ္လည္း...

ထိုေနရာတြင္ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား ၿပည့္ၾကပ္ေနသၿဖင့္ ကိုယ့္ဖာသာေရရွာရန္ ထြက္လာခဲ့ၾကၿခင္းၿဖစ္သည္..။ 

    ေဟာ..... ေတြ႔ပါေလၿပီ..၊ နံရံသဖြယ္ ေက်ာက္တံုးမ်ားၾကားမွ ေရစိမ့္ထြက္ေနေသာ ေနရာေလးတစ္ခု...။

ၿခံဳမ်ား ကိုင္းပင္မ်ားကိုၿမန္ၿမန္တိုးကာ ေရထြက္သည့္ ေက်ာက္တံုးၾကားသို႕ ပလတ္စတစ္ပံုးအား

ခံထားလိုက္သည္...။သို႔ေသာ္ ပံုးကၾကီးေနသၿဖင့္... ေရခံထားဖို႔ရာ အဆင္မေၿပပါေခ်...။

    "ဟို..ဝါးရံုကေန ဝါးရြက္ၾကီးၾကီးတစ္ရြက္ေလာက္သြားခ်ိဳးလိုက္ကြာ...."

    ဘိုိဘိုေအာင္၏ အၾကံအတိုင္း ဝါးရြက္ခူးၿပီး ေက်ာက္တံုးၾကားႏွင့္ ပံုးအဝကို ေရတံေလ်ာက္သဖြယ္ တပ္ထား

ေပးမွသာအဆင္ေၿပေလေတာ့သည္...။ ဖတ္ဖူးေသာ ေတာတြင္းစြန္႔စားခန္းဝတၳဳမ်ားထဲမွ မုဆိုးၾကီးမ်ား.

.ေတာတြင္းမွာ ၿဖစ္သလိုအဆင္ေၿပေအာင္ေနထိုင္ၾကပံုမ်ားကို  သတိရမိကာ... ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ၾကီး

ထင္မိ သလိုလို......။

             +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

    "ရဲရင့္ဝင္းက ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံအက်ိဳးၿပဳ စစ္ဗိုလ္ၾကီးတစ္ေယာက္ ၿဖစ္မၿဖစ္ေတာ့ မေၿပာတတ္ဘူး....၊

ခုခ်ိန္မွာေတာ့သူ႔ရဲ့ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းက ငါတို႔တဲရဲ့ စားေရးေသာက္ေရးအတြက္ အက်ိဳးၿပဳေနတယ္...။"

    ေရမိုးခ်ိဳး၊ခ်က္ၿပဳတ္ၿပီးေနာက္ တဲထဲတြင္ ဟန္းေကာမ်ားဖြင့္ကာ အားလံုးအတူတူစုၿပီး ထမင္းစားေနစဥ္

ၿပည့္စံုဝင္းကေၿပာလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္...။ Out door ကာလတြင္ တပ္ခြဲလိုက္ တဲမ်ားေနရာခ်ထားမႈကို နည္းၿပ

ဗိုလ္ၾကီးမ်ား၏အမိန္႔အတိုင္းတည္ေဆာက္ထားရေလရာ....ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ခြဲ အပါအဝင္ ေလးငါးခြဲေလာက္မွာ

ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်စြာပင္... သခ်ၤဳ ိင္းကုန္းၾကီးတစ္ခုအနားတြင္ ေနရာက်ေလသည္...။သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ေလာင္း

မ်ားသည္... တစ္ေယာက္မွ ေၾကာက္တတ္ၾကပံုလည္း မေပၚပါ...၊တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ တဲထဲမွာ အိုက္သည္ဟု ဆိုကာ အုတ္ဂူမ်ားအေပၚမွာေတာင္ ေစာင္ၿခံဳၿပီးတက္ေကြးတတ္ၾကေသးသည္...။

ဗိုလ္ေလာင္းႏွင့္သာဆိုပါက သရဲမ်ားပင္ လန္႔ၿပီးေၿပးရမည့္ကိန္းပင္....။

    "ဘာၿဖစ္လို႔လဲကြ...."

    ကၽြန္ေတာ္မွေန၍္ ၿပည့္စံုဝင္း၏ စကားကို ေထာက္လိုက္သည္...........။ၿပည့္စံုဝင္းက ဟန္းေကာထဲမွ

  သီးစံုေရာေႏွာထားေသာဟင္းခ်ိဳကိုရႊတ္ခနဲ ခပ္ေသာက္လိုက္ၿပီး...

    "ဒီလိုေလကြာ... ညေနက ထမင္းခ်က္ေနရင္း ထင္းကုန္သြားလို႔ ဒီေကာင့္ရဲ့ သားေရဖိနပ္တစ္ဖက္ကို

ထင္းလုပ္ၿပီးခ်က္တာ..ထမင္းေရာဟင္းေရာအက်က္ပဲ....."

    "အဟြတ္..ဟြတ္.."

    ၿပည့္စံုဝင္း၏ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းမသီးသြားေအာင္ မနည္းထိန္းလိုက္ရသည္....။ ေဝါကနဲ

ထြက္လာေသာ ရယ္သံၾကီးမွာလည္းပတ္တုပ္လို႔ေတာင္မရ......။

    "မ်ားေနၿပီ... ဒါေၾကာင့္ ညေနက ေရခ်ိဳးဖို႔ ဖိနပ္၇ွာေတာ့ ဖိနပ္တစ္ဖက္ မေတြ႔တာကိုး.....၊ ထင္းကုန္

ရေအာင္ ထင္းရွာတဲ့ အဖြဲ႔ကမရွာဘူးလား.."

    ထိုအခါ ထင္းရွာ တာဝန္ယူထားသည့္...ၿမင့္သူဟိန္းက...

    "ရွာပါတယ္ကြ.... ဟိုမွာေလ.. ငါတို႔ရွာထားတဲ့ ထင္း.."

    ၿမင့္သူဟိန္း ညႊန္ၿပရာ တဲအၿပင္ဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးထသြား

မိသည္....။ ဘုရား...ဘုရား....လက္ဝါးကတ္တိုင္ၾကီးပါလား.......။

    "ေဟ့ေရာင္.... မင္းဟာက လက္ဝါးကတ္တိုင္ၾကီးပဲဟ... ဘာလို႔ထင္းေၿခာက္မေကာက္ဘဲ ဒါၾကီၤး

ယူလာတာလဲ"

    "ထင္းေတြက မရွိေတာ့ဘူးဟ... ရွာရတအားခက္တာ .. ဒါနဲ႔ လြယ္လြယ္ရတဲ့ ဒါကိုပဲ ႏုတ္လာခဲ့တာ...."

    ဟုတ္ပါသည္....၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ခါစက ဤအနီးနား တဝိုက္တြင္ ထင္းေၿခာက္မ်ားေပါလြန္း

လွေသာ္လည္း... ထင္းရွာသူမ်ားလွသၿဖင့္ထင္းေၿခာက္မ်ား သိပ္မရွိေတာ့....။

     "ဒါဆိုလည္းကြာ... လက္ဝါးကတ္တိုင္ အေသးေလးေတြ ရွိသားပဲကို... အဲဒါေတြႏုတ္ပါလား... ခုဟာက

အက်အနလုပ္ထားတဲ့ ဟာၾကီး..."

    "ငါတို႔လည္း အေသးေတြပဲ ႏုတ္မလို႔ပါကြာ... ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေကာင္ေတြႏုတ္သြားၾကၿပီလဲ မသိဘူး..

တစ္ခုမွ မ၇ွိေတာ့ဘူး... ဒါနဲ႔ဘယ္သူမွ မႏုတ္ဘဲက်န္ေနခဲ့တဲ့ ဒီဟာၾကီးကိုပဲ... မရရေအာင္ ေၿခကန္ၿပီး

ႏုတ္လာခဲ့တာ....။

    ဗုေဒၢၶါ.......၊ ၿမင့္သူဟိန္း၏ စကားအဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေၿပာႏိုင္ေတာ့.... ။

         +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

    "ရႊီ............................ ငါတို႔တပ္ခြဲက တဲေတြ.. ညေနစာ ရိကၡာ ထုတ္မယ္...."

    ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘိုဘိုေအာင္မွာ ဒီေန႔အဖို႔ ခ်က္ၿပဳတ္ေရး တာဝန္က်သည္...။ ႏွစ္ေယာက္သား ဟန္းေကာ

မ်ားႏွင့္ ထမင္းအိုးတည္ေနရာမွကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ခြဲ CQ ထြန္းလင္းေအာင္၏ ခရာသံကို ၾကားလိုက္ရၿခင္း

ၿဖစ္သည္...။

    "ငါသြားထုတ္လိုက္မယ္... မင္း ထမင္းအိုးဆက္ၾကည့္ထားလိုက္..."

    ဘိုဘိုေအာင္က ေၿပာေၿပာဆိုဆို ဟန္းေကာ အလြတ္ တစ္လံုးကိုယူကာ ထြက္သြားသည္...။ ထမင္းအိုးကို

မီးထိုင္ထိုးေန၇င္းမွ ကၽြန္ေတာ္ဟိုအေၾကာင္း

ဒီအေၾကာင္းေတြးေနမိသည္..။ မီးဖိုထဲမွာလည္း... မီးေလာင္တာ မွန္သမွ် ထည့္ထားသည္ၿဖစ္ရာ သစ္ရြက္

ေၿခာက္ေတြေရာ...၊ပလတ္စတစ္ေတြေရာ..၊စကၠဴစေတြေရာအစံုပင္....၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ သားေရဖိနပ္ကို

မီးထည့္စိုက္ေသာ ၿပည့္စံုဝင္းအေၾကာင္းကို ၿပန္စဥ္းစားမိကာ ရယ္ခ်င္လာသည္...။

    ထိုစဥ္... CQ တဲဘက္မွ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားၾကားလိုက္ရသၿဖင့္ ထၾကည့္မိရာ တပ္ခြဲ CQ ထြန္းလင္း

ေအာင္ႏွင့္ ဘိုဘိုေအာင္တို႔ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္...။ ကၽြန္ေတာ္ အေၿပးအလႊား

သြားမိေလသည္....။

        "ေဟ့ေကာင္ေတြ... ဘာၿဖစ္ၾကတာလဲဟ.. အခ်င္းခ်င္းေတြ မလုပ္ၾကပါနဲ႔..."

    တပ္ခြဲမွ တၿခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း အေၿပးအလႊားေရာက္လာၾကကာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဝိုင္းဝန္း

ဖ်န္ေၿဖ ေပးၾကသည္...။

    "မင္းတို႔ကလည္းကြာ.. အင္တိတ္တူခ်င္းေတြ ရန္မၿဖစ္ပါနဲ႔... ေအးေအးေဆးေဆးေၿပာမွေပါ့..

ဘာၿဖစ္ၾကတာလဲ.."

    တပ္ခြဲ Duty Cadet ေက်ာ္ခိုင္က ေမးလိုက္သည္.....။ဘိုဘိုေအာင္က သူ႔ကိုယ္မွာ ကပ္ေနေသာ

ဖံုမ်ားအား ပုတ္ခါထုတ္လိုက္ၿပီး...

    "ဒီလိုကြာ.... ငါတို႔ရတဲ့ ရိကၡာ ငါးေၾကာ္တံုးက နည္းလို႔ အေဝတည့္ေအာင္ စေတာ့ပ္ဝက္ႏွိပ္ၿပီး

ခြဲယူၾကတာ....."

              "ေဟ................."

               ဘိုဘိုေအာင္ စကားေၾကာင့္ အားလံုးမ်က္လံုးၿပဴးသြားၾကသည္...။

    "အဲလို စေတာ့ပ္ဝက္ႏွိပ္ေတာ့ သူက ခုႏွစ္၊ ငါက ရွစ္ရလို႔ ငါးေၾကာ္တံုးေတြကို ယူမယ္လုပ္ေတာ့

  ဒီေကာင္က မေပးႏိုင္ဘူးတဲ့.. ဒါနဲ႔ငါလည္း သည္းမခံႏိုင္ပဲခ်တာ.."

    "ဟ... မင္းဟာက ရွစ္မွ မဟုတ္တာပဲကြ... ဘူၾကီးပဲဟာ...၊ ငါ့ဒစ္ဂ်စ္တယ္ နာရီက ဓာတ္ခဲ

အားနည္းေနလို႔ အလယ္ကအေခ်ာင္းကေပၚသလို ေပ်ာက္သလို ၿဖစ္ေနတာကို"

    "အဲဒါဆိုလည္း... အစကတည္းက ေၿပာပါလား... ႏွိပ္ၿပီးမွေတာ့ ဓာတ္ခဲအားနည္းတယ္

အေၾကာင္းၿပလို႔ ရမလား... သက္သက္လူပါးဝတာ.."

    " လူပါးဝတာက မင္းကြ......"

    "ကဲ..ကဲ... ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြာ.... ဒီငါးေၾကာ္ေလး မစားရလို႔လည္း ငါတို႔ေတြ ဘာမွ

မၿဖစ္သြားပါဘူး... အခ်င္းခ်င္းေတြ ရန္မၿဖစ္ၾကစမ္းပါနဲ႔.. ရန္ၿဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ထိ  အၿပစ္

ၾကီးလဲ မင္းတို႔လည္း အသိပဲ ဟာကို...."

    Duty cadet ေက်ာ္ခိုင္၏ စကားအဆံုးတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ျငိမ္သြားၾကေတာ့ သည္....။ ေၾသာ္....

. ၿဖစ္တတ္လြန္းလွတဲ့ Out Door ကာလ....၊ငါးေၾကာ္တံုးကိုေတာင္

စေတာ့ပ္ဝက္ ႏွိပ္ၿပီး ယူၾကတယ္တဲ့...။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ငါးေၾကာ္တံုးေတြက သူတို႔ႏွစ္ဦး

လံုးေထြးသတ္ပုတ္ထားတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေၿမၿပင္မွာစိစိညက္ညက္ ေၾကလ်က္...။

    ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

    "တပ္စိတ္နားေထာင္.............၊ ငါတပ္စိတ္ တိုက္စစ္ႏႈတ္မိန္႔ေပးမယ္....၊ ေရွ႔ကိုက္တစ္ရာ အလံနီ

ေတာင္ကုန္း.. ရန္သူအဖြဲ႔ တို႔ကို ပစ္ေနတယ္... ဒီရန္သူကိုအၿပီးတိုင္ေခ်မႈန္းတိုက္ခိုက္မယ္....၊ ေၿမၿပင္

အေၿခအေနအရ ေရွ႔တည့္တည့္က တိုက္မယ္....၊......................................"

    တပ္စိတ္မႈး ေက်ာ္ခိုင္မွ မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္ကာ.. တပ္စိတ္ ႏႈတ္မိန္႔ေပးေနၿခင္းၿဖစ္သည္...။ လူပံုစံ

က ဟန္ပါေသာ္လည္း က်က္ထားသည့္စာသားက ေမ့ေနသၿဖင့္ထစ္သြားလိုက္၊ ၿပတ္ေတာင္းၿပတ္ေတာင္း

ၿဖစ္သြားလိုက္ၿဖစ္ေနသည္...။

    ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္စိတ္ တစ္စိတ္လံုးမွာ သူ၏အနားတြင္ တပ္စိတ္ၿဖန္႔ခြဲပံု အတိုင္း အသင့္ေနရာယူကာ

တပ္စိတ္မႈးအမိန္႔ကို နာခံေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ား သဖြယ္...နားေထာင္ေနၾကရသည္...။ မနားေထာင္လို႔က

လည္းမရ... အနားတြင္ နည္းၿပဗိုလ္ၾကီးမွ ၾကိမ္လံုး တဝင့္ဝင့္ၿဖင့္ ရွိေနသည္ပဲ မဟုတ္ပါလား....။

    စက္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္အၿဖစ္ တာဝန္က်ေသာ ကၽြန္ေတာ္... ေက်ာ္ခိုင္ကို စိတ္တိုေနမိသည္....။

ကၽြန္ေတာ္ မနက္ကတည္းက ဘာမွ မစားခဲ့ရေသး...၊ အိပ္ယာထေနာက္က်သၿဖင့္ မ်က္ႏွာကပ်ာကရာ

သစ္ၿပီး အီေကြးမင့္ေကာက္လြယ္ကာ ဒီအတိုင္းထလာခဲ့ရၿခင္းၿဖစ္သည္...။ အီေကြးမင့္

ေဘးလြယ္အိတ္ထဲတြင္ မေန႔က ကတည္းကထည့္ထားခဲ့ေသာ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔တစ္ခုရွိေန

ေသာ္လည္း အနားတြင္ နည္းၿပဗိုလ္ၾကီးရွိေနသၿဖင့္မလႈပ္ရွားရဲ...။ဗိုက္ထဲမွလည္း တက်ဳတ္က်ဳတ္

ၿမည္ေနလွၿပီ...။ တကယ္ဆိုရင္ေက်ာ္ခိုင္မွ တိုက္စစ္ႏႈတ္မိန္႔ကို ၿမန္ၿမန္ေပးၿပီး"စက္အဖြဲ႔..ထြက္ "လို႔

ေၿပာလိုက္ရင္ ၿပီးၿပီ..။

    တကယ့္စစ္ေၿမၿပင္တြင္ စက္အဖြဲ႔ဆိုသည္မွာ မိမိအဖြဲ႔ေရွ႕သို႔ ခ်ီတက္ႏုိင္ေရးအတြက္ ရန္သူကို

ကာပစ္ ပစ္ေပးရ၍ ပင္ပန္းသည္ မွန္ေသာ္လည္း..ယခုလို ေလ့က်င့္စဥ္

ကာလမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္အဖြဲ႔သည္ တကယ္ပင္သက္သာလြန္းလွသည္...။ က်န္သူမ်ား

အားလံုး ေဘာင္း(Bound) တစ္ခုမွ တစ္ခုသို႔လက္ေထာက္ဒူးေထာက္၊ လက္ေထာက္ဒူးလွဲ၊ လက္လွဲဒူးလွဲ၊

က်ားသစ္ေခ်ာင္း စသည့္ စစ္ေၿမၿပင္ခ်ီတက္နည္းမ်ားၿဖင့္ တပင္တပန္းခ်ီတက္ေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔

စက္အဖြဲ႔သံုးေယာက္မွာ ၾကိဳတင္ေဖာက္လုပ္ေပးထားေသာၿဖတ္လမ္းမွ  ေခ်မႈန္းေရးမ်ဥ္းသို႔ ၾကိဳတင္

သြားကာ ဖံုအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ေရာက္လာမည့္ ဒီေကာင္ေတြကို ထိုင္ေစာင့္ရံုပင္...။ သူတို႔က  တြားသြား

ခ်ီတက္ေနရတာၿဖစ္သၿဖင့္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေနာက္က်ၿပီးမွသာ ေရာက္လာမည္ၿဖစ္သည္..။

    စက္အဖြဲ႔ထြက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေခ်မႈန္းေရးမ်ဥ္းသို႔ ၿမန္ၿမန္သြားကာ ေနာက္မွ ေကာင္ေတြကို ေစာင့္ရင္း

အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ ဗိုက္ၿဖည့္မည္ဟုစဥ္းစားထားေသာ ကၽြန္ေတာ္မွာႏႈတ္မိန္႔ကို ေသခ်ာမရဘဲ

ထစ္သြားလိုက္၊ ၿပတ္ေတာင္းၿပတ္ေတာင္းၿဖစ္သြားလိုက္ ၊အစမွၿပန္ဆိုလိုက္လုပ္ေနေသာ

ေက်ာ္ခိုင္ေၾကာင့္ ကၽြဲၿမီးတိုေနမိတာ အမွန္.....။

    ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပိန္ေနဆဲမွာပင္ " စက္အဖြဲ႔..ထြက္"ဟူေသာ အသံကိုၾကားလိုက္ရရာ... အားရ

ဝမ္းသာၿဖင့္ "ေအး.. ထြက္ၿပီေဟ့.."ဟုေအာ္လိုက္ကာေနရာယူထားေသာ ေနရာမွ

အလ်င္အၿမန္ထရပ္ကာ ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းသို႔ ေၿပးရန္ဟန္ၿပင္လိုက္သည္....။

    "လာပါဦး....လာပါဦး.... ထြက္ၿပီေဟ့ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္း လာပါဦး.."

    သြားၿပီ.......၊ဗိုက္ဆာသည့္စိတ္ႏွင့္ ဘာကိုမွ သတိမထားမိဘဲ အားရဝမ္းသာ ေအာ္လိုက္မိတာ.

. သြားေလၿပီ...။ မအီမလည္ၿဖင့္ပင္.. နည္းၿပဗိုလ္ၾကီး

ေရွ႕သို႔ သြားရပ္လိုက္သည္..။သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ့္အၿဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး.. ၿပံဳးစိစိ...။

    "တပ္စိတ္မႈးက စက္အဖြဲ႔ ထြက္လို႔ အမိန္႔ေပးတဲ့ အခါမွာ မင္းက စက္အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္

တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လို ထပ္ဆင့္အမိန္႔ေပးရမွာလဲ.."

    "စက္(၁)ဘယ္၊ စက္(၂)ညာ ..စက္အဖြဲ႔ ထြက္လို႔ အမိန္႔ေပးရမွာပါ ဗိုလ္ၾကီး..."

    "ေအး... ဒါဆိုဘာလို႔ ထြက္ၿပီေဟ့ လို႔ေအာ္တာလဲ.."

    "ဟို..ဟို... ကၽြန္ေတာ္ အၿမန္သြားခ်င္ေဇာနဲ႔ ေအာ္လိုက္မိတာပါ ဗိုလ္ၾကီး....."

    ကၽြန္ေတာ့္ စကားအဆံုးမွာ ဗိုလ္ၾကီး မ်က္လံုးၿပဴးသြားသည္...။

    "ေကာင္းေရာကြာ... ဒီေလာက္ ၿမန္ၿမန္သြားခ်င္ေနတဲ့ေကာင္ ..လက္ေထာက္ေမွာက္ေလး

ငါးဆယ္ေလာက္ အားေပးလိုက္ပါဦး..."

    ေသပါေလေရာ....။ ဗိုက္ဆာေနရသည့္ အထဲ လက္ေထာက္ေမွာက္ခ်ရမည္ဆိုေတာ့

ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ရံႈ႕မဲ့သြားခ်က္မွာ 9 ေလာက္ရွိအံ့ထင္၏..။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးမွာတဝါးဝါး တဟားဟား...၊ ဗိုလ္ၾကီးမွာလည္း မ်က္ႏွာကိုတည္ထား

ရေသာ္လည္း ရယ္ခ်င္ေနမွန္း သိသာစြာပင္....၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ မရယ္ႏိုင္ မၿပံဳးႏိုင္..

လက္မွကိုင္ထားေသာ G-3 ေသနတ္ကိုေၿမၿပင္ႏွင့္ ပုခံုးမွာ ေထာက္လိုက္ၿပီး.. လက္ေထာက္

ေမွာက္(၅၀)ကို ရွိသမွ် အားေလး အစြမ္းကုန္ထုတ္သံုးရင္း..........................။

  ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

    "ညေနတန္းၿဖဳတ္ရင္ ကိုယ့္တဲဆီကိုယ္ တန္းမၿပန္ၾကနဲ႔.. တပ္ရင္းရံုးတဲေရွ႔မွာ တန္းစီမယ္.

.... စာနဲ႔ပါဆယ္ေတြ ထုတ္ေပးဖို႔ရွိမယ္..."

    ေလ့က်င္းခန္းမ်ားလုပ္ေနၾကစဥ္ တပ္ရင္းမႈးဗိုလ္ေလာင္းမွ Hand speaker ၿဖင့္ လိုက္ေအာ္

ေနၿခင္းၿဖစ္သည္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ၿဗံဳးကနဲစိတ္ညစ္သလို ၿဖစ္သြားေသာ္လည္း

ခ်က္ခ်င္းပင္ေပ်ာ္သြားၾကသည္..။    စာေတြပါဆယ္ေတြထုတ္ဖို႔ တန္းစီမယ္ဆိုရင္ေတာ့

ၾကိဳက္သေလာက္ စီပါေစ...။ဒါကလည္း ကိုယ့္စာ/ပါဆယ္ပါမွသာေစာင့္ရက်ိဳးနပ္ေပလိမ့္မည္..။

ဤသို႔ၿဖင့္ပင္.. တန္းၿဖဳတ္ခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ တပ္ရင္းရံုးေရွ႔သို႔သြားၿပီး တန္းစီၾကသည္..။

တန္းအပ္ၿပီးေသာအခါနည္းၿပဗိုလ္ၾကီးမွ တန္းထိုင္ခိုင္းသၿဖင့္ ထိုင္လိုက္ၾကသည္...။

    "လူစံုတယ္မလား... အခုနာမည္ဖတ္ၿပတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြ စာနဲ႔ပါဆယ္ေတြ လာယူမယ္

...ဟုတ္ၿပီလား"

              "ဟုတ္....."

          ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား၏ ေၿဖသံၾကီးမွာ ဘဝဂ္ညံသြားမတတ္...။

              "ခြဲ(4) စိုးသာ"

    "ရွိ...."

    "ခြဲ(11) ေအာင္ၿပည့္စံုဦး.."

    "ရွိ...."

    "ခြဲ(9) ဟန္ေဇာ္လင္း"

    "ရွိ............"

    နာမည္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေခၚထုတ္ေနသလို ဗိုလ္ၾကီး အေရွ႔မွ စာအိတ္အပံုၾကီး

မွာလည္း တၿဖည္းၿဖည္းေလ်ာ့နည္းသြားသည္....။ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားမွာ မိမိတို႔နာမည္ ပါမွ ပါပါ့

မလားဟုစိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကသည္...။ စာအိတ္ သံုးေလးခုသာ က်န္ေတာ့ ေလသည္..။

    "ခြဲ.....(5) မုန္းေမာင္ေမာင္.."

    "ရွိ............"

    ထြက္သြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္အသံက အက်ယ္ဆံုးၿဖစ္မည္ထင္ပါသည္..။

    "ထြက္ၿပီေဟ့လို႔ မေအာ္ေတာ့ဘူးလားကြ.."

    ဗိုလ္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး သူအၿပစ္ေပးခဲ့သည့္ ဗိုလ္ေလာင္းမွန္းမွတ္မိသြား

ကာ ၿပံဳးစစႏွင့္ ေနာက္လိုက္သည္...။အားလံုးဝိုင္းရယ္ၾကသလို ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပံဳးလိုက္မိ

သည္..။စာကိုလွမ္းယူၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အိမ္ကစာဟု သိလိုက္သည္...။ စာပါဆယ္

အားလံုးေၾကညာၿပီးေသာအခါ တန္းၿဖဳတ္ေပးလိုက္သည္..။ စာပါဆယ္ေရာက္သူမ်ားအားလံုး

ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳး..၊ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ပါဆယ္မလိုပါ....၊ စာေရာက္လွ်င္ပဲေက်နပ္လွပါၿပီ...။

    ၾကည့္ဖူးေသာ စစ္ကားမ်ားထဲမွ ေရွ႕တန္းတြင္ေရာက္ေနတုန္း ေနာက္တန္းမွ ေရာက္လာ

သည့္ စာကိုဖတ္ရင္း အလြမ္းေၿဖၾကေသာ စစ္သားမ်ားအေၾကာင္းေတြးမိကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို

ေရွ႔တန္းေရာက္စစ္သားၾကီးတစ္ေယာက္ဟု ဘဝင္ၿမင့္ခ်င္သလိုလို........။

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 သို႔ /

                 ေမာင္ေမာင္.. အဘနဲ႔အေမ့ စာေရးလိုက္ပါတယ္....၊ မင္းေနေကာင္းတယ္

မဟုတ္လား..၊ အဘနဲ႔အေမ့လည္း ေနေကာင္းၾက

ပါတယ္....။ အခုဆိုရင္ မင္းသင္တန္းတက္ေနတာ ဘာလိုလိုနဲ႔တစ္ႏွစ္ေတာင္ၿပည့္ေတာ့

မယ္ေနာ္....၊ ၾကိဳးစားေပါ့ကြာ... ကိုယ္ၿဖစ္ခ်င္တာကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီးမွေတာ့ ေနာက္မဆုတ္နဲ႔.

.. ဘယ္လို အခက္အခဲရွိရွိ ၿဖစ္ေအာင္သာလုပ္ေတာ့...၊ ပိုက္ဆံေတြဘာေတြလည္း

အတတ္ႏိုင္ဆံုးေခၽြတာသံုး... ၊လိုရင္လည္း လွမ္းမွာလိုက္...၊ အခုေတာ့ မလိုအပ္ေလာက္

ေသးဘူးထင္လို႔ မထည့္ေပးလိုက္ဘူး.... ၊ ရတနာ

သံုးပါးကိုလည္းမေမ့နဲ႔..၊ ညတိုင္းဘုရားရွိခိုးၿပီးမွ အိပ္..၊စာကိုလည္း ၾကိဳးစား..၊ ၿပီးခဲတဲ့

တစ္ေခါက္တုန္းက မင္းစာေရးခဲ့တာ "မၾကာခင္တပ္ၿပင္ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ထြက္ရေတာ့မယ္"

ဆိုတာလည္း ဘယ္လိုလဲ...၊ထြက္ေနရၿပီလား...၊ ေတာထဲေရာက္ရင္လည္းက်န္းမာေရးကို

ဂရုစိုက္..၊ မတည့္တာေတြလည္းေလွ်ာက္စားမေနနဲ႔ဦး... က်န္းမာေရးကအေရးၾကီးဆံုးပဲ..၊

မင္းတို႔သင္တန္းက ပင္ပန္းေတာ့က်န္းမာမွ ဘာမဆိုလိုက္လုပ္ႏိုင္မွာ...၊ အဘတို႔ အိမ္သား

အားလံုးလည္း မင္းကို သတိရေနၾကပါတယ္....။ ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ေသခ်ာစဥ္းစား

ဆံုးၿဖတ္ၿပီး၇င္ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္သာ လုပ္... ၊ဟုတ္ၿပီလား...။ ဒီေလာက္ပါပဲ.....

ေနာက္မွပဲ မင္းအတြက္ စာအရွည္ၾကီး ထပ္ေရး

လိုက္ေတာ့မယ္...။

                                                              သားၿဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြ အားလံုးၿပည့္ဝပါေစ

                                                                                       အဘနဲ႔ အေမ့

                 စာဖတ္ၿပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္တကိုယ္လံုး ႏြမ္းလ်သြားသည္...။ဆယ္တန္း

ေအာင္ၿပီးေတာ့ DSA တက္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာ ေရြးခ်ယ္ဆံုးၿဖတ္ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္....။

အိမ္ကတိုက္တြန္းမႈမပါ...။ ေသခ်ာစဥ္းစားဟုသာေၿပာခဲ့ၿပီး လိုအပ္သည့္

အေထာက္အပံ့ အကူအညီမ်ားကိုသာ ေပးခဲ့သည္...။  ယခုဆိုလွ်င္ ဘာလိုလိုႏွင့္ တစ္ႏွစ္ပင္

ၿပည့္ေတာ့ေပမည္...။ အိမ္ကေဝးလြန္းလွသၿဖင့္ ေဒါက္တင္ပြဲတစ္ေခါက္သာ ကၽြန္ေတာ့္အား

လာေတြ႔ႏိုင္ခဲ့သည္..။ စာဆိုတာကလည္း ႏွစ္လေနမွ တစ္ေစာင္ပင္ေရာက္မလာခ်င္...။

ယခု Out Door ကာလက်မွတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စာေရာက္လာၿခင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔

ကံေကာင္းသည္ဟုေၿပာရမည္သာ...။ စာထဲတြင္ အဘေရးထားသမွ်မွာ မွာၾကားခ်က္မ်ား

မ်ားေနသည္....။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးမေရးတတ္ဘဲ လိုအပ္ခ်က္ကိုသာ တိုတိုတုတ္တုတ္

ေရးတတ္ေသာအဘ၏ အက်င့္ကိုသိေနသၿဖင့္လည္း.. ယခုစာကို အလြယ္တကူသေဘာ

ေပါက္မိပါသည္...။  မိဘႏွင့္ေဝးရာ တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ သားတစ္ေယာက္

အတြက္ မွာၾကားခ်က္မ်ား မ်ားေနေသာဖခင္တစ္ေယာက္၏စာမွာ သဘာဝက်ပါသည္...။

ေၾသာ္...စာကတိုေပမင့္ စာမွေပးေသာ ရသက ကၽြန္ေတာ္အား ခံစားခ်က္

ပိုေစသည္တကား......။

     အေနာက္ဘက္ေကာင္ကင္တြင္ကား... ဝင္ခါနီးၿဖစ္ဆဲၿဖစ္ေသာ ေနလံုးနီနီးၾကီးမွာ

ပုစြန္ဆီေရာင္ အေသြးမ်ားၿဖင့္ ေလာကၾကီးကိုၿဖန္႔က်က္ အလွဆင္ထားသည္..။

ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာေက်ာက္တံုးၾကီး၏ေရွ႕မွ စမ္းေခ်ာင္းေလးသည္ကား... ဆည္းဆာ၏

အရိပ္အာဝါသေအာက္ဝယ္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ အလ်င္မၿပတ္ စီးဆင္းလ်က္....၊ "ေငြလိုရင္

မွာလိုက္ေပါ့ "ဆိုေသာ စာထဲမွ အဘ၏စကားကိုၿပန္ၾကားေယာင္မိကာ မိဘေမတၱာဆိုတာ

ဒီစမ္းေခ်ာင္းလိုမ်ိဳးပဲဟု ေတြးလိုက္မိသည္..။  စမ္းေခ်ာင္းေလး၏ ေဘးတဖက္

တခ်က္၌ကား ၿဖဴ၊နီ၊ၿပာ၊ဝါ  အေရာင္အေသြးစံုေသာ ေတာပန္းကေလးမ်ားသည္

 အစီအရီပြင့္ဖူးလ်က္......။ညေနခင္း၏ ေလၿပည္အေႏွာ့တြင္ ယိမ္းႏြဲ႔လႈပ္ရွားေနၾကသည္.....။

    တၿဖည္းၿဖည္းႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္က ပို၍မိႈင္းပ်ပ် ၿဖစ္လာေလသည္..။ မၾကာမီ ေနဝင္

ေတာ့ေပမည္...။ တစ္ေယာက္ထဲထင္းထြက္ရွာရင္း စမ္းေခ်ာင္းေဘး ေက်ာက္တံုးေပၚတြင္

ထိုင္ကာ အိမ္ကစာကို ဖတ္ရင္း အေတြးပြားေနမိေသာ ကၽြန္ေတာ္ .....ယခုမွပင္ သတိၿပန္

ဝင္လာေလည္....။ကၽြန္ေတာ့္တဲမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွ ထင္းကိုေစာင့္

စားရင္း ထမင္းအိုးဘယ္ႏွလံုးေလာက္မ်ားက်က္ေနမည္မသိ...။

    အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္၏ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္၌ကား... မိႈင္းပ်ပ်လြင့္လ်ေနေသာ

ၿမဴမႈန္မ်ားအၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏အမိစစ္တကၠသိုလ္ၾကီးကို မပီဝိုးတဝါး လွမ္းၿမင္ေန

ရသည္....။စစ္သားဟူသည္ လြမ္းေဆြးမႈကို အၿမတ္တႏိုး တြယ္ကပ္မႈ မ၇ွိစေကာင္း..။

သတိရတမ္းတ တတ္ၿခင္းတို႔သည္ စစ္သားမ်ားအတြက္ အၾကီးမားဆံုးစိန္ေခၚမႈမ်ားပင္ၿဖစ္

ေလသည္..၊ လက္ရံုးရည္ပိုင္းသာမက အရာရာကို တိက်ၿပတ္သားစြာ ဆံုးၿဖတ္ႏိုင္စြမ္းရွိေစရန္

ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးေနေသာ အမိစစ္တကၠသိုလ္၏

သားတစ္ဦးၿဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ ေတြေဝေငးေမာေနျခင္းမွာ မၿဖစ္သင့္၊ မရွိအပ္....။

                 " သတိဝင္

                   ငါလွ်င္စစ္သား..။

                   ဒို႔ၿပည္တြင္ ရန္စြယ္လြင့္ေစဖို႔

                   က်ရာေစ အေရာက္သြားရတယ္

                   ခြင့္ရက္မနား...။"ဟူေသာ စာဆိုတစ္ေယာက္၏ ကဗ်ာေလးကို ၿပန္လည္သတိရမိကာ ..

                       ဖတ္ၿပီးသား စာေလးကို တယုတယေခါက္ ...........၊

                             အိတ္ကပ္ထဲ အသာအယာထည့္ ................၊

                                    မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွာၿပီးစုပံုထားသည့္ ထင္းစည္းကို ေကာက္ထမ္းကာ

                                         ဗိုလ္ေလာင္းတဲမ်ားရွိရာ အရပ္သို႔ တေရြ႔ေရြ႔ ၿပန္လာခဲ့မိပါေတာ့သည္...။        ။

                                                                       (First year ဗိုလ္ေလာင္း Out Door ဘဝ အမွတ္တရ.....)

                                                                                          Min Kha